۱۳۹۱ اردیبهشت ۲۲, جمعه

جهانی برای همه

جهانی برای همه
..
ما در دنیائی زندگی می کنیم که ناراحتی و بیکاری و حادثه های طبیعی و یا آزار مردم  از سوی
حکومت ها ، سیل ، زلزله ، توفان و یا آتش سوزی ها ، در هر کجای دنیا که باشد باعث ناراحتی
و نگرانی و تمایل به کمک از طرف مردم در نقاط دیگر دنیا می شود .
مردم بیشتر نقاط دنیا از ناراحتی و مشکلی که در جای دیگر دنیا و برای مردم دیگر پیش می
آید ناراحت و متأثر می شوند و اگر امکان مالی و یا فیزیکی برای کمک به دیگران را ندارند ، ولی
حداقل در اندیشه ِ خود برای کمک به دیگران جائی باز کرده اند و در باره آن فکر می کنند و
و می خواسته اند که می توانستند در آن باره کاری کرده باشند.
دنیائی که ما در آن زندگی می کنیم یعنی کره زمین و هر چه در آن است متعلق به همه
مردم  ِ کره زمین است.
اگر در چین یا امریکا به آلودگی هوا کم اهمیت میدهند ، این آلودگی اثراتی دارد که همه
مردم کره زمین از آن صدمه می بینند . تولید کارخانجات و گاز های خروجی از آن در هر
کجای دنیا که باشد ، فرقی نمی کند ، اثر بد و آلوده کننده ای به جا می گذارد که ضرر ِ آن
به همه مردم دنیا می رسد ، ولی سود و استفاده از آن کارخانه فقط به جیب چند نفر یا
چند صد نفر می رسد ، اما عواقب و ناراحتی های آن آلودگی به همه مردم دنیا می رسد.
.
اگر در کشوری تظاهراتی می شود ، در اثر نگرانی و ناراحت شدن ِ مَردم  ، از بیکاری و یا
گرانی و یا موضوعی دیگر ، از طرف مطبوعات بیشتر کشور ها ، از آن کشور خواسته
می شود که حکومت ، با مردم رفتاری خوب داشته باشد .
نگرانی مردم بیشتر ِ کشور ها برای مردمی در کشوری دیگر است که هیچ کدام  ، همدیگر
را نمی شناسند ولی نگران وضع ِ مردم ِ آن کشور هستند .
.
چه طور می توان راحتی و آرامش و بهداشت و رفاه را بین تمام ِ مردم ِ دنیا تقسیم کرد؟
.
به نظر می رسد سازمانی جهانی و به نمایندگی از طرف ِ همه کشور ها و مردم ِ دنیا ،
می تواند راهنما باشد . با در نظر گرفتن احتیاجات مردم دنیا ، مقدار گندم ، گوشت ،
پوشاک و خوراک و میوه و هر آنچه برای ِ زندگی کردن ِ همه مردم لازم است را می توان
برآورد کرد و به کشور هائی که مناسب برای یکی از موارد است برنامه داد و آن کشور
ها در تهیه و آماده کردن ِ این امکانات بکوشند و با مقدار ِ کم از سود و استفاده ، این
امکانات را برآورده کنند و در اختیار جهان و مردم بگذارند.
.
مثلن تولید اتوموبیل بین کشور ها و تولیدکنندگان آن بطور تقریبی تقسیم شود که همه
کارخانه ها کار کنند ، به شکلی که یک کارخانه چند میلیارد دلار استفاده نداشته باشد
و یک کارخانه ورشکست شود و کارگرانش بیکار شوند .
این مقدار تولید را می توان از مقدار اتوموبیل های مورد نیاز بازار برآورد کرد و سهمی تقریبی
به همه کارخانه ها داده شود که همه کارخانه های موجود ، به کار و تولید ادامه دهند ، ولی
تفاوت در آمد آن چنان نباشد که یک کارخانه مجبور به تعطیل شود و کارخانه دیگر مرتب
در حال توسعه و اضافه کردن ِ تولید باشد.
.
وقتی رفاه و سرگرمی در کشور ِ چین و هند ، بیشتر باشد ، و آن ها هم امکانات ِ سرگرمی
و تفریحی داشته باشند دیگر تنها سرگرمی برای مردم  ، بچه درست کردن نخواهد بود .
به کجا می روند این دو تا کشور ، با این همه جمعیت که بیشتر آن ها  هم زیر خط ِ فقر
هستند ؟
کشور چین می گوید هشتاد میلیون نفر گرسنه دارد ، تازه از طرف سازمان ملل هم آفرین
گرفته است که در مبارزه با گرسنگی خیلی کوشا بوده و خیلی پیشرفت داشته است .
هشتاد میلیون انسان گرسنه ، هشتاد میلیون زجر و ناراحتی و حسرت با خود دارند.
.
کشور هند هم به مقدار بسیار زیاد گرسنه دارد ، آیا مردم دیگر کشور ها می توانند این
گرسنگان را سیر کنند ؟ هر گرسنه ای چشم  ِ امید برای دریافت خوراکی دارد.
به نظر می رسد که کنترل جمعیت بشود که تعداد جمعیت را پائین تر نگهدارند ، تا بتوانند
خدمات و امکانات به این مردم بدهند ، و گر نه مردم گرسنه داشتن که افتخاری ندارد .
.
گرسنگی در افریقا ، نگرانی و توجه فکری و عملی ، برای مردم بسیاری از کشور هاست .
چگونه می توان در سطح بیشتری برای رفع ِ این مشگل کمک کرد ؟
..
سوز
19 اردیبهشت 1391 - 08.05.2012

هیچ نظری موجود نیست: