به فردوسی ، رسان از ما ، درودی

به فردوسی ، رسان از ما ، درودی

..

به فردوسی آن ، پور ِ ایران درود

که شاهنامه ، قرآن ِ فارسی سرود

به فردوسی آن ، شاعر ِ پُر توان

که برتر نبوده ز ِ او ، هیچ زمان

که شاهنامه ، دژ  کرد ، به پارسی زبان

ز ِ بیگانه گفتار ، کم آوَرد نشان

به مردی که سی سال ، بسی رنج داشت

نگارش ز ِ گفتار ِ اعرابیان دور داشت

به او که خداوند ِ جان و خِرد را ستود

و برتر به عالم ، خِرد ، دیده بود

جهان آفرین است خدایش ، وَ یزدان ِ پاک

و گردون سپهر است در اندیشه پاک

بگفت آنک ، خِرد را ، به دارد به پیش

ندارد دل از کرده یه خویش ریش

به پروَرده رُستم ، که پور است به زال

و سیمرغ ، زال پروَرد و ، خود بی زوال

ز ِ دادار ، از کردگار ِ جهان نام بُرد

ستاره نگه ، خواست ِ یزدان شمرد

ز ِ کیهان و گردون ، بسی بُرده رنج

و آرام خواهد او ، از سرای ِ سه پنج

درودش ز ِ مردم ، بهِ پارسی ، زبان 

نگاهداشته ، فردوسی اش ، در جهان

به گفتا یکی مرد ِ جنگی به از صد هزار

به پاس ِ زبان ، خود برآمد به چند صد هزار

گذشت از هزار ، نام ِ او زنده است

نگاهش به ما ، تا که ، اندر پی است

تو ای پارس گوی ، در سراسر زمین

درود بر تو  بادآ ، هزار آفرین

..

سوز

27 اسفند 1390 – 17.03.2012